Theologen met de voeten op de vloer

Klassiek Grieks leren in Athene heeft een verrassend bijeffect: je ontdekt nog sterker hoe gewoon allerlei woorden zijn die voor theologen (en filosofen) een bijzondere klank hebben.

Neem ‘Exodus’, bijbelboek en ‘uittocht’. Maar hier is έξοδος (éxodos) gewoon de uitgang, of de afrit en nog zo wat alledaagse dingen. Of ‘Stoa’, toch geen onbelangrijke filosofische stroming: je leert dan dat de naam is afgeleid van een bepaalde ‘zuilengalerij’. Die kennis bereidt je echter niet voor op de ontdekking dat er hier bij een gewone winkelgalerij ook al στοά (stoá) kan staan. ‘Eucharistie’ kent het Grieks ook (als ευχαριστία, efcharistía), maar niemand ontgaat dat ευχαριστώ (efcharistó) de eenvoudigste manier is om ‘dank u/je wel’ te zeggen. En ‘Kyrios’, was dat niet ‘de Heer(e)’? Vast wel, maar κύριος (kírjos) is natuurlijk vooral een meneer, tegen wie je dan κύριε (kírje) zegt.
Zo kunnen we doorgaan: παρουσία (paroesía) is aanwezigheid (bij te houden op een presentielijst); δικαιοσύνη (dikeosíni) is naast gerechtigheid ook justitie; λειτουργία (litourjía) naast liturgie vooral gewoon iets als dienst: de uren van λειτουργία zijn dan de openingsuren (bijvoorbeeld in het nieuwe Acropolismuseum).
Tenslotte dan maar ‘mythe’, volgens de Van Dale (Elektronisch Woordenboek Nederlands) een ‘heilig, overgeleverd verhaal van een volk over zijn herkomst en godsdienst’; zo vinden we het ook in de leergang: ὁ μῦθος (ho muthos): verhaal, mythe. En zo ook het moderne μύθος (míthos). Tot je in een restaurant een biertje bij je maaltijd vraagt, want - met enig geluk - krijg je dan een μύθος/mythos voorgezet. Zou Bultmanns beroemde Entmythologisierung dan toch een vorm van drooglegging zijn?

Bordje naar het terras waar we in Corinthe een vruchtensapje namen, ter voorbereiding op het bezoek aan de site.