De Top van de Stad

Al sinds het begin van dit Griekse avontuur was er een verlangen. Een groot verlangen. Iets wat binnen handbereik is, maar waar je nog niet aan mag zitten. Je mag er alleen maar naar kijken. Gekmakend zijn de afgelopen dagen geweest, telkens er langs dwalend, opkijkend, ja smachtend zelfs. Vandaag was het eindelijk zover, we zouden haar overwinnen...

De Akropolis. De Top van de Stad, de Akros - Polis.

Wat een plek. Als klein jongetje al droomde ik van haar. Ik had boek over de oudheid, over Grieken en Romeinen, Perzen en Spartanen. Over de Perzische oorlogen, de Peloponnesische oorlog, de slag bij Salamis, het Parthenon, de Delisch-Attische Zeebond. Hier kwam het allemaal samen.

Wie de Akropolis opgaat moet gewoonlijk twee hindernissen overwinnen. Allereerst de hitte. Normaal gesproken is het niet om uit te houden rond deze tijd van het jaar, maar we hadden geluk. Het had al enkele dagen gewaaid. Het was daardoor heel helder, wat ook al bijzonder was voor een stad van 5 miljoen inwoners die voor het grootste gedeelte van het jaar geplaagd worden door smog. Dat gaat zelfs zover dat in sommige periodes de ene dag alleen de auto's met een even nummerbord en de volgende de dag alleen de auto's met een oneven nummerbord mogen rijden. Maar daar was nu geen sprake van. Zodoende kon je vanaf de top de bergketen rondom de stad zien, net als de Peloponnesus aan de overkant van het water en de havenstad van Athene, Pireus. De wind maakte dat het goed uit te houden was, helemaal bovenop de Akropolis, waar de petjes van toeristen je rond de oren vlogen.

En daarmee komen we op de tweede hindernis: Toeristen.

De Akropolis is een van de mooiste klassieke bouwwerken ter wereld. En dat weet men. Wat een drukte. Van diverse kanten komen de toeristen de berg opgelopen, om vervolgens en masse door de toegangsweg de Akropolis op geperst te worden. De Propylaea, de toegangspoort, dient daarbij als een soort van bottleneck, waarbij je zonder veel moeite te doen langs de Tempel van Athena Nike wordt voortbewogen. Als je door de toegang bent spreidt iedereen zich weer uit, ditmaal over het plateau. Aan je rechterhand ligt het Parthenon en links het Erechtheion. Het Erechtheion is volgens Chris belangrijker dan het Parthenon, omdat daar het oude, houten beeld van Athena stond.

Het meest in het oog springend is toch het Parthenon, gebouwd door Perikles, de grote man van die tijd die de enorme uitbreiding van de Akropolis op zijn naam heeft staan. Opmerkelijk is dat de oude grieken het gebouw tussen 447 en 438 v. Chr. is neergezet. Slechts negen jaar dus. Als er vervolgens bij verteld wordt dat de 'nieuwe' grieken al sinds de jaren '80 bezig zijn met de boel op te knappen, zegt dat twee dingen. Enerzijds over het geweldige vermogen van de Ouden om in korte tijd gigantische structuren neer te zetten en anderzijds over het onvermogen van de Griekse overheid om diezelfde structuren op te knappen. Daarom konden we ook helaas niet door het Parthenon lopen, want dat werd gerestaureerd. Al dertig jaar dus. Net als de Tempel van Athena Nike, maar daar was men recenter aan begonnen. Maar al bij ons uistapje naar de opgraving twee dagen geleden werd ons verteld dat de Griekse archeologische dienst een enorm tekort aan geld en mensen heeft en dat de Griekse bureaucratie verstikkend werkt op praktisch alles. Even kort tussendoor: wij moeten als we in een openbaar zwembad willen zwemmen een gezondheidsverklaring bij een arts halen. Die je vervolgens doorstuurt naar een andere arts. Die je vervolgens doorstuurt. Fijn. Gelukkig hoeft dat voor zwemmen in de zee nog niet, dus dat scheelt...

Er zou nog veel meer te vertellen zijn, over de loop van de muren naar Pireus die nog steeds te zien zijn, over de restauraties, waarbij men de boel steen voor steen afbreekt om vervolgens weer op te bouwen, over onze restaurantervaringen... maar links en rechts van mij zijn Lodewieke en Kristel aan het leren, we hebben morgen een schriftelijke overhoring over de eerste vier hoofdstukken en ik wil me graag bij de dames voegen. Morgen meer...